W przypadku dzieci z podejrzeniem mutyzmu wybiórczego największe znaczenie ma wczesna diagnoza i zapewnienie odpowiedniego wsparcia. Mutyzm wybiórczy jest problemem, który czasami przemija samoistnie, zalecane jest jednak, by w przypadku widocznych trudności w życiu społecznym czy szkolnym poddać dziecko odpowiedniej diagnozie i zapewnić mu jak najszybciej potrzebne wsparcie. 

Nieleczony mutyzm wybiórczy może bowiem zaburzyć prawidłowy rozwój emocjonalny i społeczny. Dziecko nieprawidłowo nawiązuje relacje i integruje się z grupą rówieśniczą, a takie błędne wzorce działania w sytuacjach społecznych z biegiem czasu są utrwalane. Ponadto dziecko nie ma szansy na stosowny do wieku rozwój kompetencji w zakresie regulowania ekspresji emocjonalnej, w którego skład wchodzi mówienie o emocjach, nazywanie ich i odpowiednia refleksja (Kos, 2021).

Opóźnienie diagnozy może powodować także zaburzenie rozwoju ruchowego dziecka na skutek braku aktywnego udziału w zabawach rówieśniczych, a także wtórne narastanie lęku i zachowań pasywnych, problemy behawioralne, wycofanie społeczne oraz problemy z integracją sensoryczną. Z tego względu tak istotne jest postawienie jak najszybszej diagnozy mutyzmu wybiórczego, by wspomagać dziecko na dalszych etapach edukacyjnych i rozwojowych, pozwalając na jak najlepsze wykorzystanie potencjału edukacyjnego dziecka (Mordzak, 2019).

Diagnoza oraz określenie pozytywnych stron dziecka umożliwiają określenie planu działań terapeutycznych, które nie tylko pozwalają na wykorzystanie potencjału rozwojowego i edukacyjnego dziecka, ale także wspierają jego wewnętrzną motywację do pokonywania przeszkód, zwiększają poczucie skuteczności i kontroli nad własnym działaniem (Wysocka, 2016).

Wspomaganie dziecka z mutyzmem wybiórczym wymaga znacznej współpracy ze strony rodziców i nauczycieli oraz innych osób z otoczenia dziecka. Najczęściej w celu usprawnienia terapii wprowadza się w proces rolę koordynatora, który nadzoruje proces w placówce edukacyjnej i komunikuje się z rodzicami.

W czasie terapii mutyzmu wybiórczego konieczne jest zdobycie zaufania dziecka i zapewnienie mu bezpiecznej przestrzeni tak, by poczuło się swobodnie w danej sytuacji społecznej. Zarówno nauczyciele, jak i rodzice powinni wyrażać chęć do zrozumienia zaburzenia, jakim jest mutyzm wybiórczy i kierować się empatią oraz akceptacją w kontakcie z dzieckiem. Ważne jest także przedstawienie dziecka grupie w taki sposób, by nie zostało odrzucone.

Kluczowym elementem wsparcia dziecka cierpiącego na mutyzm wybiórczy jest odpowiednie dostosowanie procesu dydaktycznego do możliwości i potrzeb dziecka. Ważne jest skupienie się w jego przebiegu na integracji społecznej z rówieśnikami oraz rozwoju kompetencji społeczno-emocjonalnych.

Do niektórych oddziaływań wprowadzanych w środowisku nie jest konieczna formalna diagnoza, a jedynie świadomość i współpraca nauczycieli oraz rodziców. Powinni oni starać się zapewniać dziecku bezpieczne warunki do swobodnego rozwoju i zapobiegać utrwalaniu się lęku czy wycofania społecznego. Po uzyskaniu formalnej diagnozy mutyzmu wybiórczego popartego rzetelnym procesem diagnostycznym możliwe jest stworzenie konkretnego planu oddziaływań terapeutyczno-wychowawczych (Bystrzanowska, 2017).