Częstym pytaniem rodziców dziecka z afazją jest to, jak mówić do dziecka, by wspomagać rozwój jego mowy. Starajmy się mówić:

• powoli,
• używając prostych i krótkich zdań,
• stosując w większości słowa i wyrażenia znane dziecku,
• eksponując ważne słowa przez ich podkreślenie intonacją czy akcentem,
• nie używając zbyt wielu zdrobnień,
• akceptując gesty i miny dziecka używane w ramach komunikacji niewerbalnej,
• ucząc dziecko początkowo prostych słów, zaczynających się od sylab otwartych (zakończonych samogłoską),
• chwaląc za samodzielnie wypowiadane spontanicznie słowa dziecka,
• łącząc nowe słowa z przedmiotami przedstawiającymi ich znaczenie, w razie potrzeby przypominając czy powtarzając dziecku dane słowa,
• mobilizując dziecko do kontaktu werbalnego bez stosowania nacisków, reagując na każdy przejaw chęci komunikacji ze strony dziecka, dając mu serdeczne wsparcie i dużo cierpliwości, chwaląc jego spontaniczne wypowiedzi.

Jak wspierać dziecko z afazją? Zarówno w przypadku terapeuty, rodziców, jak i opiekunów, dobrze jest kierować się takimi zasadami pracy z dzieckiem afatycznym, jak:

• nastawienie na podnoszenie motywacji dziecka do mówienia (bez zmuszania go do tego, a raczej przez stwarzanie sytuacji stymulujących, zachęcających dziecko do komunikacji werbalnej),
• bliski kontakt emocjonalny z dzieckiem, nastawienie na zapewnienie mu poczucia bezpieczeństwa, akceptacji, uznania, życzliwości,
• cierpliwe oczekiwanie na postępy,
• docenianie i wzmacnianie (nagradzanie, chwalenie) wszelkich przejawów chęci do komunikacji,
• dawanie dziecku przestrzeni do okazywania uczuć przy jednoczesnym wzmacnianiu pozytywnych emocji i stwarzaniu takich sytuacji, które są dla dziecka źródłem takowych,
• obserwowanie i słuchanie dziecka, podążanie za nim,
• stały kontakt wzrokowy i fizyczny,
• wybór odpowiedniego momentu na ćwiczenia (dziecko powinno być wypoczęte, a nie zmęczone czy rozdrażnione) (Gunia, 2012).

Jak ćwiczyć z dzieckiem z afazją? Kluczowa jest stymulacja mózgu, szczególnie jego lewej półkuli. Stosuje się więc zabawy mające na celu szeregowanie, układanie sekwencji i ujmowanie relacji między przedmiotami. Powinno się unikać oglądania przez dziecko bajek (w czasie takiej aktywności stymulowana jest w większej mierze prawa półkula mózgu).

Należy redukować także inne bodźce mogące ograniczać rozwój mowy, np. niesprzyjające środowisko. W celu wspomagania rozwoju można stosować zabawy ogólnorozwojowe, logopedyczne oraz etykietki przyklejane na przedmioty w domu, a także uczyć się z dzieckiem wierszyków, rymowanek czy piosenek, opowiadać różne historie czy wymyślone dialogi, w które dziecko z zainteresowaniem będzie się angażować. Istotne jest, by w procesie uczestniczyła cała rodzina dziecka oraz personel placówki, do której ono uczęszcza.