Dogoterapia to terapia z udziałem psa – metoda polegająca na zabawie i interakcji dziecka z odpowiednio wyszkolonym psem. Dzięki temu kontaktowi dziecko rozwija naturalną ciekawość, buduje poczucie bezpieczeństwa i uczy się odpowiedzialności oraz empatii. Bezpieczny kontakt z psem jest dla dziecka atrakcyjny i buduje atmosferę, sprzyjającą otwartości na różne formy pracy terapeutycznej.
Dogoterapia jest sprawdzoną i uznaną metodą pracy terapeutycznej, która może być stosowana już u niemowląt i świetnie angażuje dzieci chodzące do żłobka i przedszkola.
Szczególnie polecana jest dla dzieci z różnymi potrzebami rozwojowymi i emocjonalnymi. Najbardziej mogą z niej skorzystać:
Dzieci z zaburzeniami ze spektrum autyzmu (ASD) – kontakt z psem pomaga takim dzieciom w nauce rozpoznawania i wyrażania emocji oraz wspiera rozwój umiejętności społecznych.
Dzieci z zaburzeniami lękowymi i emocjonalnymi – zajęcia z łagodnym psem buduje poczucie bezpieczeństwa, sprzyja redukcji stresu i wspiera wyrażanie uczuć.
Dzieci z problemami w zakresie komunikacji – dogoterapia uczy nawiązywania relacji oraz pomaga przełamywać bariery w komunikacji werbalnej i niewerbalnej.
Dzieci z niepełnosprawnością fizyczną lub intelektualną – obecność psa podczas ćwiczeń motywuje dzieci do wykonywania zadań ruchowych i poznawczych, poprawiając koordynację, równowagę oraz umiejętności motoryczne.
Dzieci z zespołem nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi (ADHD) – regularne zajęcia z psem uczą koncentracji, cierpliwości oraz kontroli nad emocjami.
Dzieci z problemami adaptacyjnymi, po doświadczeniu traumy – kontakt z psem staje się źródłem wsparcia emocjonalnego, ułatwia wyciszenie oraz odbudowę poczucia własnej wartości.
Dogoterapia, choć bezpieczna i mają korzystny wpływ na rozwój, nie jest wskazana dla wszystkich dzieci.
Przeciwwskazania do udziału w tych zajęciach to między innymi:
Dogoterapia prowadzona w Fiklonie obejmuje regularne sesje, trwające – w zależności od potrzeb i możliwości dzieci – ok. 50 minut.
Częstotliwość zajęć jest ustalana indywidualnie. Zwykle spotkania odbywają się raz w tygodniu, aby zapewnić regularność pracy i poczucie bezpieczeństwa. Proces terapeutyczny jest elastyczny, a jego przebieg zależy od celów terapii oraz indywidualnych potrzeb dziecka.
Sesja zaczyna się od wprowadzenia i powitania, które pomaga dziecku zbudować poczucie bezpieczeństwa. Dzieci mogą głaskać i karmić psa oraz wydawać mu komendy, dzięki czemu oswajają się z obecnością psa.
Instruktorka wyjaśnia też, w jaki sposób należy psa traktować i wprowadza – w adekwatny do wieku uczestników sposób – zasady bezpieczeństwa.
W trakcie zajęć terapeuta kieruje pracą dziecka z psem, dobierając różnorodne aktywności wspierające rozwój emocjonalny, motoryczny lub poznawczy dziecka. Mogą to być proste zadania, takie jak głaskanie, przytulanie, wydawanie poleceń, a także bardziej złożone ćwiczenia, np. wspólne pokonywanie przeszkód, ćwiczenia równowagi czy zabawy z piłką.
Nie obejdzie się też bez ukrywania i szukania smaczków oraz kilku innych ulubionych zabaw Momo.
Sesje polegają głównie na zabawie – ma to być dla dziecka przyjemność i atrakcja. Proces terapeutyczny dzieje się jednak w tle. Formuła ta pozwala dziecku budować więź z psem oraz rozwijać umiejętności społeczne i motoryczne, ale dziecko wykonuje też konkretne polecenia związane z psem, co wspiera rozwój koncentracji, cierpliwości oraz poczucia odpowiedzialności.
Kontakt z psem, jego dotyk i ciepło, wpływa pozytywnie na system sensoryczny dziecka, wycisza i reguluje napięcie emocjonalne.
W zależności od grupy i potrzeb dzieci, część sesji może być poświęcona specjalnym ćwiczeniom komunikacyjnym – stymulującym rozwój mowy i języka – lub ruchowym, mającym na celu poprawę motoryki oraz równowagi dziecka.
Instruktor stale monitoruje reakcje dziecka i zachowanie psa, dostosowując intensywność zajęć, by sesje były efektywne i bezpieczne.
Nasza terapeutka i towarzyszący jej pies Momo, angażują dzieci do zabawy i współpracy, stosując zróżnicowane metody:
Celem dogoterapii jest dostarczenie dziecku przyjemnych doświadczeń, nauczenie go bezpiecznego kontaktu ze zwierzęciem oraz stymulacja różnych obszarów rozwoju – zmysłów, koordynacji ruchowej, koncentracji, rozumienia sytuacji społecznych czy mowy.
Dzieci mające interakcję ze zwierzęciem pod okiem wykwalifikowanego instruktora utrwalają uczą się nowych zachowań, nabierają pewności siebie, uczą się współpracy w grupie.
Poprzez zabawę i atrakcyjną dla nich aktywność – rozwijają obszary, w których pojawiają się wyzwania czy zaburzenia. Poprawiają umiejętności komunikacyjne, koordynację i redukują stres.
Rodzice najmłodszych dzieci powinni brać udział w sesjach i obserwować reakcje dzieci oraz – jeśli dziecko poczuje się mniej komfortowo – dają poczucie bezpieczeństwa i umożliwiają dziecku wycofanie się na chwilę z zabawy i spokojną obserwację, dopóki dziecko nie poczuje się znowu pewniej.
Rodzice dzieci nieco starszych (3, 4 czy 5-latków), mogą zdecydować, czy chcą być na sali i brać udział w warsztacie, czy dziecko chce być na zajęciach samo.
Przygotowanie dziecka do spotkania, przez opowiedzenie mu, co się będzie działo oraz że jest to forma zabawy, pomoże dziecku dobrze nastawić się do zajęć.
Prosimy Was też o obserwację i komunikację zmian w zachowaniu dziecka po terapii – informacje o tym, jak dziecko się zachowuje i jaką przyjmuje postawę w różnych sytuacjach.
Warsztaty z psem odbywają się stacjonarnie, w Centrum Fiklon, na ulicy Wielickiej 20, Kraków.
W przypadku tej terapii nie ma możliwości jej realizowania zdalnie.
Zajęcia odbywają się w soboty, w godzinach 9.00 - 13.00. Rozpoczęcie dogoterapia planujemy na styczeń 2025.
Dokładne godziny zostaną przekazane po zebraniu grupy dzieci.
Przyjmujemy dzieci w wieku 1-6 lat.
Pojedyncza sesja w grupie do 6 dzieci
5 sesji w grupie do 6 dzieci (5 x 50 minut)
Przyjmujemy zapisy do grup, które rozpoczynają się w styczniu 2025.
Zajęcia odbywają się w soboty.
Momo jest specjalnie szkolonym do pracy z dziećmi psem rasy Jack Russell terrier.
Wspólnie z jedną z naszych terapeutek, neurologopedką i dogoterapeutką Dorotą Malżycką, prowadzi zajęcia dla małych dzieci i ich rodziców.
8.00 – 20.00
(od poniedziałku do piątku)
Dysleksja rozwojowa to specyficzne zaburzenie uczenia się, które wpływa na zdolność prawidłowego przetwarzania językowego. Osoby z dysleksją mogą zmagać się z problemami w czytaniu i pisaniu, mogą mieć trudności z rozpoznawaniem słów, dekodowaniem tekstu oraz przetwarzaniem dźwięków mowy mimo, że ich inteligencja i zdolności poznawcze są na prawidłowym poziomie a zgłaszane trudności nie wynikają z nieskorygowanych ubytków wzroku lub słuchu. Jak najszybsza diagnoza i odpowiednia interwencja są kluczowe dla skutecznego pokonywania pojawiających się trudności.
Badanie pod kątem dysleksji rozwojowej ma na celu zidentyfikowanie specyficznych trudności leżących u podstaw problemów z czytaniem i pisaniem.
Przeprowadzając diagnozę dysleksji możemy lepiej zrozumieć indywidualne potrzeby danej osoby i przygotować odpowiednie formy wsparcia dostosowane do występujących deficytów.
Wskazania do przeprowadzenia diagnozy dysleksji.
Diagnozę w kierunku dysleksji rozwojowej powinno się przeprowadzić, gdy pojawiają się u dziecka budzące niepokój trudności w czytaniu i pisaniu. Im wcześniej przeprowadzona zostanie diagnoza, tym szybciej dziecko może otrzymać odpowiednie wsparcie.
Diagnozę dysleksji prowadzi się u dzieci od 4 klasy szkoły podstawowej (po osiągnięciu przez dziecko 10 r.ż.). Wcześniej przeprowadzić można diagnozę ryzyka dysleksji.
Najważniejsze symptomy dysleksji:
oraz inne informacje praktyczne dla rodziców
Pierwsze z nich to konsultacja przeprowadzana przez diagnostę z rodzicami. W trakcie tej rozmowy zbierzemy informacje o przebiegu rozwoju psychofizycznego dziecka oraz jego dotychczasowych doświadczeń szkolnych.
Zapytamy również o obserwowane przez rodziców aktualne trudności.
Spotkanie z psychologiem trwa ok. 50 minut i odbywa się tylko z rodzicami.
W trakcie tego spotkania diagnosta przeprowadzi serię ćwiczeń i zadań, korzystając z wystandaryzowanych narzędzi mierzących funkcje intelektualne.
Spotkanie i badanie dziecka przez psychologa trwa ok. 90 minut.
W trakcie tego spotkania diagnosta posługując się wystandaryzowanymi bateriami testów będzie obserwował i sprawdzał poziom rozwoju funkcji percepcyjno-motorycznych oraz umiejętności szkolnych (czytanie i pisanie).
Badanie to trwa ok. 90 minut i optymalnie jest przeprowadzać je w godzinach przedpołudniowych, aby dziecko mogło osiągnąć optymalne dla swojego poziomu rozwoju wyniki.
Po opracowaniu wyników badania spotkamy się ponownie z opiekunami (bez dziecka) i przedstawimy wyniki diagnozy.
Porozmawiamy o mocnych stronach dziecka oraz o obszarach, które wymagają wsparcia. Podpowiemy w jaki sposób prowadzić ćwiczenia. Omówimy też możliwe sposoby pomocy dziecku zarówno w domu jak i na terenie szkoły. Taka rozmowa może odbywać się on-line.
Podsumowanie i wyniki diagnozy rodzice otrzymają w postaci Opinii Psychologiczno-Pedagogicznej (do odebrania w ciągu dwóch tygodni od drugiego spotkania).
W opinii znajdować się będą szczegółowe wyniki diagnozy wraz interpretacją i zaleceniami dalszego postępowania zarówno w domu jak i w szkole. W przypadku rozpoznania specyficznych trudności w nauce w opinia będzie zawierała również rekomendacje dotyczące dostosowania wymagań edukacyjnych oraz egzaminacyjnych do indywidualnych potrzeb i możliwości dziecka.
Żeby diagnoza przebiegła sprawnie i była jak najbardziej rzetelna, warto się trochę przygotować.
Bardzo pomocne będzie przyniesienie na rozmowę:
Przygotowanie dziecka do diagnozy w kierunku dysleksji rozwojowej wymaga od rodzica delikatnego podejścia - rozmowa z obcą osobą może być stresująca, zwłaszcza kiedy dotyka trudnych dla dziecka obszarów.
Warto przygotować dziecko na to, co może się wydarzyć podczas wizyty. Pomocne jest wyjaśnienie, że to badanie ma pomóc dziecku lepiej się rozwijać i zdobywać nowe sprawności. Warto zachęcać do wyrażania uczuć i odpowiadać dziecku cierpliwie na jego pytania. To naturalne, że obawy i ciekawość się pojawiają.
Dzięki takiemu podejściu, zmniejszy się towarzyszący sytuacji diagnozy stres, co ułatwi zaangażowanie się dziecka w proces wywiadu i obserwacji.
Badanie w kierunku dysleksji rozwojowej opiera się między innymi na pogłębionym wywiadzie z rodzicem oraz wynikach osiąganych przez dziecko w zadaniach percepcyjnych i poznawczych.
Zachęcamy do jak największej otwartości w odpowiadaniu na pytania diagnostyczne – każda informacja dotycząca dziecka jest istotna.
Rozmawiając z naszymi specjalistami, warto zadawać dużo pytań i upewniać się, że wszystko, co mówi specjalista, jest zrozumiałe.
W trakcie procesu diagnozy korzystamy między innymi z poniższych testów:
Diagnozę prowadzą osoby posiadające odpowiednie wykształcenie (psychologiczne/pedagogiczne) oraz kilkunastoletnie doświadczenie w pracy diagnostycznej z dziećmi.
Nasze specjalistki ukończyły również odpowiednie szkolenia, potwierdzone certyfikatem, uprawniające do posługiwania się narzędziami diagnostycznymi.
Po zakończeniu procesu diagnozy specjalista przekazuje:
Opinię taką przestawić można w szkole i uprawnia ona (w przypadku stwierdzenia specyficznych trudności w nauce) do dostosowania wymagań edukacyjnych do indywidualnych potrzeb dziecka zgodnie z obowiązującymi procedurami.
Opinia umożliwia też dziecku dostosowania egzaminacyjne zgodnie z aktualnie obowiązującymi rekomendacjami Centralnej Komisji Egzaminacyjnej.
Spotkania i obserwacja dziecka odbywają się w Centrum Fiklon, na ulicy Wielickiej 20, Kraków.
W przypadku braku możliwości spotkania osobistego, możliwe jest przeprowadzenie wywiadu wstępnego oraz podsumowania z omówieniem wyników w postaci rozmowy zdalnej.
Ankieta wstępna rozwojowa
Konsultacja z rodzicami
Badanie możliwości poznawczych (badanie poziomu inteligencji)
Badanie funkcji percepcyjnych i poznawczych
Opracowanie pisemnej opinii
Opracowanie listy rekomendacji
Omówienie diagnozy z rodzicami
8.00 – 20.00
(od poniedziałku do piątku)
Diagnoza ryzyka dysleksji to element profilaktyki trudności edukacyjnych i emocjonalnych u dzieci. Ocena funkcji poznawczych, percepcyjnych oraz językowych za pomocą wystandaryzowanych narzędzi psychometrycznych umożliwia nie tylko zidentyfikowanie potencjalnych zagrożeń, ale także zaplanowanie odpowiednich działań terapeutycznych i wspierających. Taka wczesna interwencja umożliwia wspieranie dziecka i zapewnienie mu spokojniejszego startu w szkolną rzeczywistość.
Dysleksja rozwojowa to zaburzenie neurorozwojowe, które ujawnia się w pełni dopiero w trakcie nauki czytania i pisania, a proces ten jest mocno zróżnicowany u dzieci. Z tego też względu, diagnozę dysleksji rozwojowej przeprowadza się w czwartej klasie szkoły podstawowej (po 10 roku życia) lub później.
Niektóre trudności związane z nauką czytania i pisania mogą pojawiać się już znacznie wcześniej, dlatego możliwa jest też diagnoza ryzyka wystąpienia dysleksji. Jeśli wskazuje na wysokie ryzyko wystąpienia specyficznych trudności w nauce, możliwe jest podjęcie wczesnych interwencji terapeutycznych, stymulowania osłabionych obszarów, a tym samym niwelowania występowania tych trudności u dziecka.
Diagnoza ryzyka dysleksji jest wskazana, gdy:
oraz inne informacje praktyczne
Pierwsze z nich to konsultacja przeprowadzana przez diagnostę z rodzicami. W trakcie tej rozmowy zbierzemy informacje o przebiegu dotychczasowego rozwoju dziecka oraz o aktualnych zachowaniach i kompetencjach poznawczych.
Będziemy pytać również o trudności jakie pojawiają się u dziecka. Pytania są zadawane według standaryzowanego kwestionariusza.
W trakcie tego spotkania diagnosta przeprowadzi serię ćwiczeń i zadań, korzystając z wystandaryzowanych testów mierzących:
Do przeprowadzenie badania wykorzystujemy narzędzie: Specjalistyczna bateria diagnozy zdolności poznawczych i umiejętności szkolnych SB6/18.
Po opracowaniu wyników badania spotkamy się z opiekunami ponownie (bez dziecka) i przedstawimy wyniki diagnozy oraz nasze obserwacje dotyczące rozwoju dziecka.
Przedstawimy mocne strony dziecka oraz te obszary, które wymagają stymulacji. Podpowiemy w jaki sposób prowadzić ćwiczenia. Omówimy też możliwe sposoby wsparcia dziecka. Taka rozmowa może odbywać się on-line.
Żeby diagnoza przebiegła sprawnie i była jak najbardziej rzetelna, warto się trochę przygotować.
Bardzo pomocne będzie przyniesienie na rozmowę:
Przygotowanie dziecka do diagnozy ryzyka dysleksji wymaga od rodzica delikatnego podejścia - rozmowa z obcą osobą może być stresująca, zwłaszcza kiedy dotyka trudnych dla dziecka obszarów.
Warto przygotować dziecko na to, co może się wydarzyć podczas wizyty. Pomocne jest wyjaśnienie, że to badanie ma pomóc dziecku lepiej się rozwijać i zdobywać nowe sprawności.
Warto zachęcać do wyrażania uczuć i odpowiadać dziecku cierpliwie na jego pytania. To naturalne, że obawy i ciekawość się pojawiają.
Dzięki takiemu podejściu, zmniejszy się towarzyszący sytuacji diagnozy stres, co ułatwi zaangażowanie się dziecka w proces wywiadu i obserwacji.
Badanie ryzyka dysleksji opiera się głównie na pogłębionym wywiadzie z rodzicem oraz wynikach osiąganych przez dziecko w zadaniach percepcyjnych i poznawczych.
Zachęcamy do jak największej otwartości w odpowiadaniu na pytania diagnostyczne – każda informacja dotycząca dziecka jest istotna.
W przypadku podwyższonego ryzyka wystąpienia dysleksji, przedstawimy rekomendacje dotyczące pracy terapeutycznej z dzieckiem.
Rozmawiając z naszymi specjalistami, warto zadawać dużo pytań i upewniać się, że wszystko, co mówi specjalista, jest zrozumiałe.
Po diagnozie specjalista przekazuje:
W zależności od wyników diagnozy, możemy zarekomendować przeprowadzenie terapii obejmującej spotkania ze specjalistą lub pogłębioną diagnozę w kierunku wyjaśnienia przyczyn trudności dziecka w danej sferze
Spotkania i obserwacja dziecka odbywają się w Centrum Fiklon, na ulicy Wielickiej 20, Kraków.
W przypadku braku możliwości spotkania osobistego, możliwe jest przeprowadzenie wywiadu wstępnego oraz podsumowania z omówieniem wyników w postaci rozmowy zdalnej.
Ankieta wstępna rozwojowa
Konsultacja z rodzicami
Badanie funkcji percepcyjnych i poznawczych
Opracowanie pisemnej opinii
Omówienie diagnozy z rodzicami
8.00 – 20.00
(od poniedziałku do piątku)
Celem oddziaływań terapeutycznych w terapii psychologicznej jest wzmocnienie osobistego potencjału dziecka – zdolności do samoregulacji, przeżywania i dzielenia emocji z innymi, nawiązywania i utrzymywania relacji społecznych, poczucia tożsamości, zdolności do adaptacji w nowej sytuacji, a także psychoedukacja nakierowana na zwiększenie kompetencji w radzeniu sobie z problemowymi sytuacjami społecznymi i emocjonalnymi.
Terapia psychologiczna (co ważne, jest to inna pomoc niż psychoterapia dziecięca) jest wskazana dla dzieci, które wykazują trudności poznawcze, zaburzenia neurorozwojowe takie jak zaburzenia ze spektrum autyzmu czy problemy z koncentracją, w tym ADHD.
Przed rozpoczęciem terapii konieczne jest przeprowadzenie diagnozy lub konsultacja z psychologiem rozwojowym.
Terapia psychologiczna polega na pracy z dziećmi na cotygodniowych spotkaniach indywidualnych, w trakcie których psycholog dziecięcy wykonuje z dzieckiem różnego rodzaju ćwiczenia i prowadzi ukierunkowaną zabawę.
Długość i przebieg tego procesu zależą od wielu indywidualnych czynników – związanych głównie z przyczyną trudności językowych, wieku dziecka i regularności ćwiczeń poza gabinetem, bo niezwykle istotnym elementem jest konsekwentna praca w domu między sesjami, która pomaga utrwalać nowe, prawidłowe nawyki.
Cała terapia może trwać od kilku miesięcy do roku lub dłużej, w zależności od indywidualnych potrzeb i postępów pacjenta.
Efektywność terapii psychologicznej dzieci wyznaczona jest wieloma, bardzo zróżnicowanymi czynnikami. Od indywidualnych predyspozycji, wpływu środowiska wychowawczego po potrzeby i deficyty dziecka. Przede wszystkim ważne jest nawiązanie odpowiedniej współpracy z dzieckiem i rodzicem.
W terapii psychologicznej najważniejsza jest triada: dziecko, rodzic, specjalista.Tylko taka współpraca może przynieść oczekiwane efekty.
Główną metodą pracy w terapii indywidualnej dziecka jest zabawa.
Terapeutka stosuje w trakcie sesji:
Skuteczność terapii zależy od wielu czynników, w tym etiologii zaburzenia i głębokości zaburzeń.
Pomimo wysiłków i współpracy z rodzicami. Efekty terapii mogą być zauważalne dopiero po kilku miesiącach regularnej pracy.
Rozwój zdolności komunikacyjnych – w zależności od potencjału dziecka i przyczyn zaburzenia – może wymagać dłuższego czasu i systematycznej kontynuacji terapii.
Terapia psychologiczna wymaga zaangażowania nie tylko dziecka, ale też jego całego otoczenia – rodziców, opiekunów oraz osób, z którymi dziecko ma kontakt w placówkach edukacyjnych.
Zaangażowanie rodziców w proces terapii jest kluczowe, ponieważ to Wy spędzacie z dzieckiem najwięcej czasu i macie okazję stymulować je w sposób, który pomaga dziecku rozwijać i utrwalać umiejętności budowanie w trakcie spotkań z terapeutką.
Wsparcie w domu to bardzo ważny element – wprowadzenie zalecanych przez specjalistów ćwiczeń i stworzenie pozytywnego środowiska wspierającego dziecko jest konieczne, żeby pojawiła się pozytywna zmiana.
Prosimy Was też o obserwację i komunikację postępów – informacje o tym, jak dziecko się zachowuje, komunikuje i jakie zmiany pojawiają się w jego zachowaniu.
Wasze zaangażowanie i współpraca w procesie terapeutycznym są nieocenione, ponieważ stanowią fundament dla skutecznego wspierania rozwoju emocjonalnego Waszego dziecka.
Spotkania odbywają się stacjonarnie, w Centrum Fiklon, na ulicy Wielickiej 20, Kraków.
W przypadku tej terapii nie ma możliwości realizacji zdalnej.
Spotkanie indywidualne z dzieckiem i rodzicami
Indywidualna sesja terapeutyczna z dzieckiem (50 minut)
8.00 – 20.00
(od poniedziałku do piątku)
Psychodietetyk dziecięcy to specjalista, który pomaga rodzicom w trudnościach związanych z żywieniem dziecka oraz przywróceniu spokoju i równowagi emocjonalnej podczas posiłków. Łączy wiedzę żywieniową z psychologicznym podłożem odżywiania, pracując jednocześnie z emocjami i przekonaniami wokół rodzinnego stołu.
Psychodietetyk dziecięcy pomaga m.in. w trudnościach emocjonalnych podczas posiłków, wybiórczym jedzeniu oraz zmianą przekonań rodziców i innych członków rodziny, odnośnie żywienia dziecka. Zajmuje się problemami z odżywianiem, które swój źródła mają przede wszystkim w warstwie emocjonalnej i psychicznej.
Warto zgłosić się do psychodietetyka dziecięcego, gdy zauważasz u swojego dziecka objawy takie jak:
oraz inne informacje praktyczne o wizycie u psychodietetyka dziecięcego
Wizyta u psychodietetyka w naszym centrum rozpoczyna się od wypełnienia ankiety rozwojowej (opiekunowie są proszeni o jej wypełnienie przed pierwszą wizytą). W oparciu o dane z ankiety, specjalistka prowadzi szczegółowy wywiad dotyczący rozwoju dziecka.
Pierwsza wizyta ma na celu nie tylko zdiagnozowanie problemów, ale także zbudowanie relacji z dzieckiem i rodzicami.
Pytania mogą dotyczyć czasu wprowadzania różnych pokarmów do diety, wyzwań związanych z odżywianiem, zwyczajów i preferencji dziecka w obszarze jedzenia. Specjalistka może także pytać o rozwój dziecka czy zwyczaje rodzinne.
Po zakończeniu wstępnej oceny, omawiamy z rodzicami wyniki i proponujemy dalsze kroki – szczegółową diagnozę w kierunku diagnozy wybiórczości pokarmowej (jeśli wywiad wskazuje na takie ryzyko) lub rekomendacje dotyczące zmian w diecie i zwyczajów przy spożywaniu posiłków.
Pierwsza konsultacja trwa ok. 50 minut. Kolejne realizowane są w zależności od potrzeb.
Żeby wizyta miałą jak największą wartość i była pomocna, do konsultacji z psychodietetykiem dziecięcym warto się trochę przygotować.
Bardzo pomocne będzie przyniesienie na rozmowę:
Po konsultacji specjalista przekazuje::
Może być też tak, że kolejne konsultacje nie będą konieczne, bo psychodietetyk rozwieje wątpliwości i uspokoi rodziców, że obserwowane zachowania są normą rozwojową i nie powinny niepokoić.
Praktyczne porady i wiedza psychodietetyka dziecięcego pomogą dziecku i rodzicom optymalnie się odżywiać i zmniejszyć stres związany z tą sferą życia lub dobrać odpowiednią terapię.
Idealnie, jeśli na pierwszą konsultację mogą przyjść tylko opiekunowie, wywiad najlepiej przeprowadzić tylko z osobą dorosłą, aby nie omawiać problemów dziecka, przy dziecku, które słucha.
W przypadku dzieci bardzo małych z kolei chodzi o komfort rozmowy i spokój rodzica. Wiemy, że niektóre maluchy dość szybko się irytują i wymagają pełnej uwagi opiekuna, co jest w pełni zrozumiałe i przystosowawcze, ale może utrudniać swobodną rozmowę.
Jeśli z różnych powodów nie jest to możliwe, znajdziemy optymalne rozwiązanie i dostosujemy przebieg konsultacji do obecności dziecka.
Jaka jest rola rodzica w trakcie konsultacji? Rodzic jest głównym źródłem informacji o rozwoju dziecka i jego zwyczajach związanych z jedzeniem. Ma też swoje przekonania dotyczące żywienia, przygotowywania posiłków i rytuałów, które się z nimi wiążą.
Obserwacje i intuicje opiekunów są bezcennymi wskazówkami dotyczącymi dziecka i jego silnych stron, ale też wyzwań – nikt nie zna go tak dobrze.
Rozmawiając z naszymi specjalistami, warto zadawać dużo pytań i upewniać się, że wszystko, co mówi specjalista, jest zrozumiałe.
Po konsultacji u psychodietetyka możliwe są następujące, opcjonalne, kroki:
Dietetyk dziecięcy oraz psychodietetyk dziecięcy to specjaliści, którzy zajmują się podobnym obszarem – żywieniem dziecka, diagnozowaniu trudności żywieniowych, wsparciem rodziców oraz – jeśli ma do tego kompetencje – prowadzeniem terapii karmienia.
Zakresy ich działań nieco się jednak różnią.
Dietetyk dziecięcy specjalizuje się w diagnozowaniu i terapii trudności żywieniowych dziecka. Pomaga w bilansowaniu posiłków, trudnościach przy rozszerzaniu diety oraz wybiórczym jedzeniem.
Psychodietetyk dziecięcy również zajmuje się diagnozowaniem i terapią w trudnościach żywieniowych dziecka. Skupia się natomiast na emocjach towarzyszącym posiłkom oraz przekonaniach opiekunów odnośnie żywienia dzieci. Pomaga również w emocjonalnym jedzeniu oraz zaburzeniach odżywiania.
Zarówno dietetyk jak i psychodietetyk pomagają we wszelkich trudnościach związanych z żywieniem dziecka oraz prowadzą terapię karmienia. Wybór specjalisty zależy od problemów jakie towarzyszą posiłkom.
Psychodietetyk dziecięcy prowadzi konsultacje z dziećmi i rodzicami, podczas których pracują nad problemami związanymi z jedzeniem, łącząc aspekty psychologiczne, emocjonalne oraz nawyki żywieniowe.
Psychodietetyk nie prowadzi jednak psychoterapii – ten obszar jest domeną psychoterapeutów.
Jeśli specjalista zauważy, że pacjent wymaga głębszej pracy psychologicznej, może skierować dziecko, rodzica lub rodzinę do psychoterapeuty.
Tak. Psychodietetyk dziecięcy posiada wiedzę z zakresu żywienia dzieci, kształtowania nawyków żywieniowych oraz budowania dobrych relacji przy stole.
Odmowa posiłku na sam jego widok często związana jest z lękiem dziecka, zbudowanymi już skojarzeniami z posiłkami lub wywieraną – często nieświadomie – presją ze strony opiekunów.
Psychodietetyk dziecięcy pomaga w dotarciu do źródła trudności oraz wyjściu z nich, poprzez prowadzenie odpowiedniej formy terapii i konsultacji.
Psychodietetyk dziecięcy nie bazuje na jadłospisach, ale na budowaniu trwałych nawyków żywieniowych i jedzeniu intuicyjnym.
Jeśli natomiast rodzic potrzebuje pomysłów na posiłki lub jadłospis okaże się konieczny np. przy chorobie – specjalista przygotuje taką bazę, dostosowaną do potrzeb rodziny.
Spotkania odbywają się w Centrum Fiklon, na ulicy Wielickiej 20, Kraków.
lub on-line na platformie Google Meet
Wywiad żywieniowy i analiza problemów
50 minut
8.00 – 20.00
(od poniedziałku do piątku)
Fizjoterapia dziecięca to forma terapii medycznej, której celem jest wspieranie prawidłowego rozwoju motorycznego, poprawa koordynacji ruchowej oraz korygowanie zaburzeń postawy i napięcia mięśniowego u noworodków, niemowląt i małych dzieci. Terapeuta, stosuje indywidualnie dobrane ćwiczenia i techniki terapeutyczne, dzięki czemu wspiera prawidłowy rozwój i funkcjonowanie układu nerwowego i mięśniowego. Przynosi to korzyści zarówno w profilaktyce, jak i leczeniu zaburzeń rozwojowych, umożliwiając prawidłowy rozwój motoryczny dziecka.
Wskazanie do fizjoterapii u małych dzieci pojawia się, gdy u dziecka występują problemy i zaburzenia rozwojowe takie jak:
Regularna fizjoterapia prowadzona przez doświadczonego specjalistę, może poprawić jakość życia dziecka i wspierać jego prawidłowy rozwój fizyczny. Przed rozpoczęciem terapii konieczne jest przeprowadzenie diagnozy i konsultacji u fizjoterapeuty.
Terapia fizjoterapeutyczna u małego dziecka rozpoczyna się od dokładnej oceny rozwoju przez terapeutę – diagnozy rozwoju i funkcjonowania układu nerwowego i postawy ciała. Na podstawie tej oceny tworzy się indywidualny plan terapeutyczny, który jest szczegółowo omawiany z rodzicami. Plan ten określa cele terapii, dobór odpowiednich technik i ćwiczeń oraz przewidywaną częstotliwość wizyt.
Podczas samej sesji, terapeuta prowadzi ćwiczenia w formie zabawy, aby zaangażować dziecko w sposób naturalny i przyjazny. W zależności od potrzeb, może stosować różne techniki, takie jak mobilizacje stawów, taping, masaż, ćwiczenia poprawiające równowagę czy koordynację.
Sesje terapeutyczne zazwyczaj trwają od 30 do 60 minut, a ich częstotliwość zależy od specyfiki problemu – może to być od kilku spotkań tygodniowo do regularnych, comiesięcznych wizyt. Proces terapii zależy od rodzaju zaburzenia – może trwać od jednego spotkania, do kilku tygodni czy nawet wielu miesięcy, a w przypadku poważniejszych schorzeń – być częścią stałego wsparcia rozwojowego dziecka.
Kluczowe znaczenie ma stała współpraca z rodzicami, którzy są aktywnie zaangażowani w terapię, kontynuując zalecone ćwiczenia w domu.
Każda wizyta dostosowywana jest do aktualnego stanu dziecka, a rodzice są aktywnie zaangażowani, aby mogli w domu kontynuować elementy terapii. Postępy dziecka są regularnie monitorowane, a plan terapeutyczny może być modyfikowany w zależności od zmieniających się potrzeb i osiągniętych celów.
Główne cele fizjoterapii u małych dzieci to:
Wsparcie prawidłowego rozwoju motorycznego – fizjoterapia pomaga dziecku zdobywać i doskonalić umiejętności motoryczne, takie jak siadanie, czworakowanie, chodzenie czy bieganie, zgodnie z jego indywidualnym tempem rozwoju.
Korygowanie zaburzeń napięcia mięśniowego – celem terapii jest normalizacja napięcia mięśniowego (hipertonia lub hipotonia), co umożliwia lepszą kontrolę ciała i sprawność ruchową.
Poprawa koordynacji i równowagi – fizjoterapia uczy dziecko lepszego panowania nad własnym ciałem, poprawiając koordynację ruchową i równowagę, co jest kluczowe dla sprawności w codziennych czynnościach.
Zapobieganie wadom postawy – poprzez odpowiednie ćwiczenia terapeutyczne, fizjoterapia pomaga w profilaktyce wad postawy, takich jak skolioza czy płaskostopie, oraz wspiera prawidłową biomechanikę ruchu.
Stymulacja układu nerwowego i sensorycznego – terapia wspomaga rozwój układu nerwowego i integrację sensoryczną, co wpływa na lepsze przetwarzanie bodźców z otoczenia i efektywniejsze działanie układów ruchowych.
Poprawa samodzielności i funkcjonalności – dążenie do zwiększenia niezależności dziecka w codziennych czynnościach, takich jak ubieranie się, jedzenie czy poruszanie się, co zwiększa jego pewność siebie i zdolność do samodzielnego działania.
Terapia NDT Bobath - Metoda NDT Bobath jest jedną z najpopularniejszych technik, stosowanych w rehabilitacji dzieci z zaburzeniami neurologicznymi. Skupia się na regulacji napięcia mięśniowego oraz stymulacji prawidłowych wzorców ruchowych.
Kinezyterapia - terapia ruchem, która obejmuje specjalnie dobrane ćwiczenia mające na celu poprawę siły mięśniowej, koordynacji oraz równowagi.
Masaż terapeutyczny - jest często stosowany jako uzupełnienie innych form terapii. Może obejmować różne techniki dostosowane do specyficznych potrzeb dziecka, takie jak masaż twarzy czy masaż proprioceptywny.
Prawidłowo prowadzona terapia przynosi zazwyczaj bardzo dobre efekty, które pojawiają się po kilku tygodniach lub – czasem – kilku miesiącach.
Fizjoterapia wymaga zaangażowania nie tylko dziecka, ale też jego całego otoczenia, a szczególnie rodziców/opiekunów, bo ćwiczenia powinny być wykonywane również poza sesjami, a dodatkowo rodzic powinien wspierać utrwalania prawidłowych nawyków i wzorców ruchowych.
Wasze zaangażowanie jako rodziców w proces terapii jest kluczowe, ponieważ to Wy spędzacie z dzieckiem najwięcej czasu i najczęściej je obserwujecie.
Wsparcie w domu to bardzo ważny element – wprowadzenie zalecanych przez specjalistów zmian w dziecka i stworzenie pozytywnego środowiska wspierającego prawidłowe nawyki podczas chodzenia, siedzenia czy zabawie, żeby pojawiła się pozytywna zmiana.
Prosimy Was też o obserwację dziecka i komunikację z terapeutą.
Wasze zaangażowanie i współpraca w procesie terapeutycznym są nieocenione, ponieważ stanowią fundament dla skutecznego rozwiązania problemów Waszego dziecka i poprawy jego rozwoju motorycznego.
Spotkania odbywają się stacjonarnie, w Centrum Fiklon, na ulicy Wielickiej 20, Kraków.
W przypadku tej terapii nie ma możliwości jej realizowania zdalnie.
Spotkanie indywidualne z dzieckiem i rodzicami
Indywidualna sesja terapeutyczna z dzieckiem (50 minut)
8.00 – 20.00
(od poniedziałku do piątku)
Masaż Shantala jest wzorowany na starożytnych technikach masażu, wywodzącego się z tradycji hinduskiej. Masaż ten wspiera rozwój fizyczny i emocjonalny dziecka, jednocześnie wzmacniając więź rodzicielską. Nasz profesjonalny instruktaż, prowadzony przez fizjoterapeutkę, pozwoli rodzicom w bezpieczny i skuteczny sposób stosować tę technikę w domowych warunkach.
Masaż Shantala to technika masowania niemowląt, która wywodzi się z tradycji hinduskiej.
Została spopularyzowana przez francuskiego lekarza położnika, który zaobserwował pozytywny wpływ codziennego masażu na noworodki w Indiach. Nazwa masażu pochodzi od imienia hinduskiej matki, która praktykowała tę metodę na swoim dziecku.
Zazwyczaj trwa od kilku do kilkunastu minut i można go wykonywać regularnie, nawet codziennie. Jest dostosowany do potrzeb niemowlęcia i może być praktykowany już od pierwszych dni życia. Może wykonywać go zarówno mama jak i tato.
Jego głównym celem jest wspieranie harmonijnego rozwoju ruchowego i emocjonalnego dziecka. Pomaga w budowaniu poczucia bezpieczeństwa oraz więzi z rodzicem, a także wspiera rozwój sensoryczny i psychomotoryczny małego dziecka.
Ma działanie wyciszające nadmierne pobudzenie, wspiera funkcje układu trawiennego – łagodzi wzdęcia i bóle brzuszka, reguluje fazy snu, a w rodzicu buduje wiarę we własne kompetencje i również pomaga wyciszyć emocje związane z pierwszymi trudami rodzicielstwa.
Masaż Shantala stanowi metodę wspierania rozwoju niemowląt i jest polecany przez specjalistów jako forma pielęgnacji i terapii.
Masaż Shantala można wprowadzić jako codzienny rytuał niemowlęcia już od pierwszych tygodni życia. W wielu sytuacjach jego zastosowanie jest szczególnie korzystne dla dziecka.
Kiedy warto wykonywać ten masaż? To zależy wyłącznie od indywidualnych potrzeb rodzica i dziecka. Dla niektórych odpowiednie będzie po kąpieli lub przed snem – pomoże niemowlakowi wyciszyć się, ułatwi zasypianie i regenerację po całym dniu. Regularne wykonywanie masażu Shantala przed snem może pomóc uregulować rytm dobowy dziecka, zmniejsza stres i przebodźcowanie, co zaskutkuje łatwiejszym zasypianiem i spokojniejszym i głębokim snem.
Dla innych odpowiednią porą będzie poranek lub środek dnia, gdy maluch jest wyspany i chętny do aktywnej zabawy z rodzicem. Odpowiednio dobrane ruchy wspierają perystaltykę jelit i ułatwiają wydalanie gazów, więc masaż delikatnie stymuluje układ pokarmowy, co może przynieść ulgę w przypadku kolek, zaparć czy bólów brzuszka.
Dzieci, które mają trudności z wyciszeniem lub reagują nadmiernym napięciem na bodźce z otoczenia, mogą odnieść korzyści z relaksującego efektu masażu, który pomoże obniżyć poziom kortyzolu (hormonu stresu), wpływając na poprawę nastroju, rozluźnienić mięśni, poprawić elastyczność tkanek i zwiększa zakres ruchu.
Masaż to wyjątkowy moment, który buduje bliskość i zaufanie między rodzicem a dzieckiem. Regularne jego wykonywanie nie tylko sprawia dziecku przyjemność i uspokaja je, ale pomaga wzmocnić więź emocjonalną z rodzicami, bo masaż ten może wykonywać zarówno mama, jak i tata.
Korzyści z masażu odniosą także rodzice, budując swoje kompetencje, ucząc się jak wspierać rozwój swojego maleństwa i wyciszając nadmiar stresu i emocji dnia codziennego. Radość ze wspólnie spędzonego czasu jest nie do przecenienia, a czas spędzony razem pełen czułości i wsłuchiwania się w potrzeby dziecka zbuduje nierozerwalna więź.
Delikatność i spokój: Ruchy powinny być łagodne i powtarzalne, aby nie wywoływać dyskomfortu u dziecka.
Obserwacja reakcji dziecka: Należy zwracać uwagę na sygnały wysyłane przez niemowlę i dostosowywać siłę nacisku do preferencji malucha; jeśli jest niespokojne lub płacze, warto przerwać masaż i spróbować później.
Odpowiednie warunki: Masaż powinien odbywać się w ciepłym pomieszczeniu, a dziecko powinno być nagie lub lekko ubrane.
Podstawowe techniki masażu Shantala to między innymi:
Głaskanie klatki piersiowej
Rozpocznij od środka klatki piersiowej, przesuwając dłonie wzdłuż żeber w kierunku ramion. Następnie wykonuj ruchy po skosie, od biodra do przeciwległego barku.
Masaż rąk
Masuj każdą rękę osobno, zaczynając od ramienia, a kończąc na dłoni. Używaj ruchów okrężnych oraz delikatnego rozciągania rąk w przeciwnych kierunkach.
Masaż nóg
Zaczynaj od ud, przesuwając dłonie w dół do kostek. Wykonuj powtarzalne ruchy głaskania, aby stymulować krążenie.
Masaż brzucha
Wykonuj okrężne ruchy zgodnie z ruchem wskazówek zegara, co pomaga w trawieniu i redukcji kolki.
Aby wdrożyć rodziców do wykonywania masaży Shantala, proponujemy instruktaż składający się z 3 spotkań, podczas których rodzice uczą się technik masażu, a dziecko jest w centrum uwagi, aktywnie uczestnicząc w każdym etapie.
Podczas pierwszego spotkania terapeuta wprowadza rodziców w podstawy masażu – omawia jego korzyści, zasady i założenia. Od pierwszego spotkania rodzice wykonują samodzielnie wszystkie techniki pod okiem i według instruktażu fizjoterapeuty. To spotkanie skupia się na podstawowych sekwencjach masażu, z naciskiem na komfort i obserwację potrzeb czy preferencji dziecka.
Drugie spotkanie to czas na doskonalenie techniki obejmującej masowanie różnych partii ciała – rąk, nóg i tułowia – rodzice wykonują masaż samodzielnie, a terapeuta daje wskazówki, jak dostosować masaż do indywidualnych potrzeb dziecka. Zostają omówione też sytuacje, w których masaż może być szczególnie pomocny.
Na trzecim spotkaniu rodzice uczą się kolejnych technik i masują całe ciało swojego dziecka. Terapeuta służy wsparciem i odpowiada na pytania. Spotkanie to podsumowuje zdobyte umiejętności, a także pozwala zrozumieć różne aspekty regularności i wprowadzenia masażu jako stałego elementu codziennej pielęgnacji dziecka.
We wszystkich trzech spotkaniach uczestniczą zarówno rodzice, jak i dziecko, co pozwala na bezpośrednie zastosowanie nauczanych technik w praktyce. Może odbywać się zarówno z jednym jak z obojgiem rodziców. Obecność obojga opiekunów na każdym etapie instruktażu zapewnia spójne podejście do masażu, a także daje każdemu z rodziców możliwość budowania silnej więzi z dzieckiem.
Takie wspólne doświadczenie stwarza unikalną przestrzeń do pogłębiania relacji zarówno z maluszkiem, jak i pomiędzy partnerami, co ma pozytywny wpływ na całą rodzinę.
Spotkania odbywają się stacjonarnie, w Centrum Fiklon, na ulicy Wielickiej 20, Kraków.
W przypadku tej terapii nie ma możliwości realizacji zdalnie.
Spotkania indywidualne z dzieckiem i rodzicami
8.00 – 20.00
(od poniedziałku do piątku)
MOXO to narzędzie psychometryczne stosowane w procesie diagnozy zaburzeń uwagi, w tym ADHD. Jest to test tzw. ciągłego wykonania, mierzący 4 wskaźniki: uwagę, czas reakcji, impulsywność oraz nadaktywność. Test przeprowadzany jest komputerowo. Badanie wykonywane jest w obecności psychologa, posiadającego potwierdzone szkoleniem uprawnienia.
Test MOXO jest narzędziem badającym zdolności skupiania uwagi i utrzymania koncentracji. Prowadzony jest z osobami w wieku od 6 roku życia.
Badanie polega na wciskaniu przez dziecko odpowiedniego przycisku według instrukcji diagnosty w odpowiedzi na pojawiające się na ekranie bodźce. W trakcie trwania musi ono rozróżniać konkretny obrazek od podobnych do niego, a także radzić sobie z dystraktorami, czyli bodźcami rozpraszającymi jego uwagę, pojawiającymi się w różnym natężeniu.
Test mierzy rzeczywiste reakcje badanego, niezależne od subiektywnej oceny osoby obserwującej dziecko.
Badanie z użyciem narzędzia MOXO stanowi element całościowego procesu diagnozy zaburzeń uwagi (ADHD oraz ADD) i jest przeprowadzany w ramach spotkania poświęconemu badaniu funkcji wykonawczych.
oraz inne informacje praktyczne dotyczące przygotowania dziecka
Badanie przy pomocy Testu MOXO przeprowadzane jest przez osobę posiadającą tytuł magistra psychologii.
Dodatkowym wymogiem jest posiadanie kwalifikacji w postaci dodatkowego, specjalistycznego szkolenia ze stosowania narzędzia MOXO.
Badanie zajmuje zazwyczaj 15 minut. Choć może się to wydawać krótkim czasem, skupienie uwagi przy równoczesnym odbieraniu z otoczenia bodźców rozpraszających (wizualnych i dźwiękowych) stanowi wyzwanie nawet dla osób dorosłych wykonujących ten test.
Badanie przeprowadzane jest przez 1 diagnostę. Dziecko wchodzi do gabinetu bez rodzica.
W przypadku dzieci młodszych lub mających trudności separacyjne, rodzic może, za zgodą diagnosty, wejść z dzieckiem do gabinetu.
Rodzic po wejściu do gabinetu powinien zająć miejsce wskazane przez diagnostę, w pewnej odległości od dziecka.
Bardzo istotne jest, aby rodzic nie inicjował kontaktu z dzieckiem, nie zachęcał do wykonywania zadań, a przede wszystkim nie dawał rozpraszał go.
Nie powinien również zwracać się do diagnosty w czasie badania czy zadawać pytań odnośnie badania. Będzie na to czas po zakończeniu testu.
Jeżeli dziecko posiada trudności ze wzrokiem lub słuchem, używa narzędzi do komunikacji alternatywnej (AAC) np.: tabletem z programem Mówik lub posługuje się na co dzień innym językiem niż polski, powinno być to zgłoszone diagnoście podczas konsultacji.
Rodzic nie ma możliwości wglądu w surowe wyniki testu.
Wyniki badania zostają przedstawione rodzicowi w formie opisowej. Rodzic nie ma możliwości wglądu w wyniki surowe uzyskane przez dziecko, ponieważ ich prawidłowe odczytanie wymaga doświadczenia klinicznego i odpowiednich kwalifikacji, jakie posiadają diagności.
Jeżeli przedstawiony opis wyników nie jest dla rodzica wystarczająco zrozumiały lub szczegółowy, ma on możliwość skonsultowania swoich wątpliwości ze specjalistą, który przeprowadzał badanie.
Podczas umawiania terminu i godziny badania, rodzic powinien zwrócić uwagę aby odbyło się ono w porze, kiedy dziecko funkcjonuje najlepiej i jest najbardziej wypoczęte, np. jeżeli dziecko będzie zmęczone po całym dniu w przedszkolu lub będzie musiało wstać o nienaturalnie wczesnej dla niego porze, diagnosta może mieć ograniczone możliwości zaobserwowania poziomu funkcjonowania dziecka i jego możliwości, a wykonanie testu może być na nieoptymalnym dla dziecka poziomie.
Procedura badania opiera się o wykonywanie serii zadań poznawczych przez dziecko, co bywa dość obciążające. Warto przed samym badaniem zadbać o potrzeby fizjologiczne dziecka – jedzenie, picie, toaletę, aby czuło się ono jak najbardziej komfortowo.
Wynik spotkania diagnostycznego może zostać zniekształcony przez złe samopoczucie dziecka wynikające z choroby, dlatego ważne jest zgłoszenie potrzeby zmiany terminu badania, jeżeli obserwuje się u dziecka gorączkę, wymioty, kaszel, katar lub inne objawy infekcji. Należy również zadbać o komfort dziecka poprzez dobór ubrania, w którym czuje się ono najbardziej swobodnie, bez przeszkadzających mu elementów (np. gryząca metka, ubranie krępujące ruchy).
Wskazane jest przedstawienie dziecku celu wizyty w gabinecie w spokojny i zachęcający sposób. Rodzic powinien porozmawiać z dzieckiem, odpowiedzieć na jego pytania i zapewnić o swoim wsparciu w sytuacji, gdy wizyta budzi jakieś obawy.
Podczas spotkania z diagnostą, trwającego około 50 minut (badanie funkcji wykonawczych w procesie diagnozy ADHD) psycholog zaproponuje dziecku aktywności mające formę zadania lub przypominające grę – w ten sposób można to dziecku opisać, zwracając uwagę, żeby nie przedstawiać badania jako formy egzaminu, sprawdzenia wiedzy dziecka oraz nie porównywać go z badaniem lekarskim, co może powodować niepotrzebny stres u dzieci, przypominając o nieprzyjemnych doświadczeniach.
Badanie testem MOXO jest przeprowadzana na komputerze i w ten sposób można to dziecku opisać, zwracając uwagę, żeby nie przedstawiać badania jako formy egzaminu, sprawdzenia wiedzy dziecka oraz nie porównywać go z badaniem lekarskim, co może powodować niepotrzebny stres u dzieci, przypominając o nieprzyjemnych doświadczeniach.
Dziecko może wnieść ze sobą butelkę z wodą oraz drobną, ulubioną zabawkę w sytuacji jeśli ułatwi mu to rozstanie z rodzicami lub zmniejszy poziom lęku i napięcia.
Rodzic (jeżeli bierze udział w badaniu) może mieć przy sobie torbę/plecak/parasol, itp., jednak powinien on odłożyć je w miejscu wyznaczonym przez diagnostę tak, aby przedmiot nie zakłócił przebiegu badania.
Test MOXO realizujemy jako element diagnozy ADHD – nie przeprowadzamy tego badania jako osobnej procedury.
Spotkania i badanie dziecka przez psychologa testem MOXO odbywają się w Centrum Fiklon, na ulicy Wielickiej 20, Kraków.
8.00 – 20.00
(od poniedziałku do piątku)
Brak mowy u dzieci może mieć wiele przyczyn. W przypadku, gdy powodem jest uszkodzenie lub zaburzony rozwój struktur mózgowych odpowiedzialnych za umiejętności językowe, diagnozowana jest afazja. Ponieważ jest to bardzo złożone zaburzenie, proces diagnozy afazji obejmuje kompleksową ocenę mowy i języka – rozumienie słów, formułowanie wypowiedzi oraz czytanie i pisanie. Przeprowadzają ją wspólnie neurolog dziecięcy, neurologopeda oraz psycholog. Celem diagnozy jest ustalenie stopnia zaburzenia oraz dobór odpowiedniej terapii afazji.
Afazja może wynikać z wielu różnych przyczyn – urazów, których dziecko doświadczyło na różnych etapach rozwoju (także perinatalnym – okołoporodowym), chorób, lub uszkodzeń wybranych ośrodków mózgu odpowiedzialnych za umiejętności językowe.
Właściwa diagnoza jest wymagająca, bo afazja nie daje zawsze takiego samego obrazu klinicznego. Dlatego ważne jest, aby diagnoza została przeprowadzona w sposób umożliwiający wykluczenie innych zaburzeń oraz specyficzne określenie zakresu deficytów u konkretnego dziecka.
Wskazania do przeprowadzenia diagnozy afazji obejmują głównie sytuacje, w których doszło do uszkodzenia mózgu, szczególnie po udarze, urazie głowy czy guzach mózgu lub u dziecka pojawia się znaczne opóźnienie rozwoju mowy o nieznanej przyczynie.
Diagnostyka jest wskazana, gdy dziecko wykazuje trudności w komunikacji, takie jak:
Diagnoza afazji pozwala na określenie przyczyn zaburzenia, wykluczenie innych trudności neurorozwojowych i pozwala na podjęcie odpowiedniej terapii, dzięki czemu można podjąć terapię afazji i wysiłki w celu całkowitego lub częściowego przywrócenia mowy dziecka lub wprowadzenia komunikacji alternatywnej i wspomagającej (ACC), aby umożliwić dziecku realizację potrzeby komunikacji z otoczeniem.
oraz inne informacje praktyczne
Przed pierwszym spotkaniem prosimy o wypełnienie ankiety rozwojowej, zawierającej pytania o kluczowe aspekty rozwoju dziecka.
Pierwsze spotkanie to konsultacja przeprowadzana przez neurologopedę z rodzicami. W trakcie tej rozmowy zbierzemy informacje o mowie dziecka i przebiegu dotychczasowego rozwoju.
Uwaga – jeśli konsultacja z naszym neurologopedą, odbyła się już wcześniej, nie później niż przed trzema miesiącami, spotkanie wstępne i powtórny wywiad nie będą potrzebne, bo mamy już wszystkie potrzebne informacje i proces rozpoczyna się od spotkania 2.
W trakcie tego spotkania neurologopeda będzie obserwować dziecko podczas naturalnej zabawy lub prostych zadań, aby ocenić naturalne zachowania komunikacyjne i społeczne. Może to obejmować zabawę kierowaną, zadawanie pytań lub prośby o wykonanie określonych czynności, które pozwalają na ocenę umiejętności mówienia i rozumienia.
W zależności od wieku i możliwości dziecka, logopeda może przeprowadzić testy oceniające zdolności językowe, fonetyczne i fonologiczne. Testy te pomagają zidentyfikować konkretne obszary, które mogą wymagać interwencji.
W szczególności, w trakcie sesji neurologopeda może przeprowadzić poniższe badania:
Po przeprowadzeniu testów, specjalista analizuje wyniki, aby określić, które aspekty przetwarzania słuchowego są nieprawidłowe. Może to obejmować problemy z integracją dwuuszną, dekodowaniem, tolerancją na hałas, itp.
W trakcie tej sesji, psycholog-diagnosta wykonuje z dzieckiem test poziomu inteligencji za pomocą narzędzia dostosowanego do wieku i kompetencji dziecka (w Fiklonie stosujemy test Stanford Binet 5 lub Leiter 3 w przypadku dzieci, które w ogóle nie komunikują się językowo).
Badanie poziomu inteligencji jest kluczowe, bo diagnozę afazji mogą otrzymać tylko dzieci, które w badaniu tym osiągnęły wynik w zakresie normy dla ich wieku. Osiągnięcie wyniku wskazującego na niepełnosprawność intelektualną wyklucza diagnozę afazji.
W trakcie badania lekarskiego, neurolog dziecięcy uzupełnia wywiad zebrany przez innych specjalistów, zapoznaje się z wynikami przeprowadzonych badań diagnostycznych (np.: EEG) oraz przeprowadza badanie neurologiczne, aby określić dokładniej zakres zaburzenia i przyczynę deficytów mowy.
Wizyta lekarska jest wymagana w celu otrzymania diagnozy uprawniającej do starania się o orzeczenie o niepełnosprawności.
Po kilku dniach spotkamy się z opiekunami ponownie (już bez dziecka) i przedstawiamy wyniki diagnozy oraz nasze obserwacje dotyczące prawidłowości jego rozwoju w zakresie mowy, przetwarzania słuchowego oraz poziomu inteligencji.
Wyjaśnimy dlaczego i co może dziać się w obszarze rozwoju mowy i komunikowania się. Przedstawimy też nasze rekomendacje dotyczące kolejnych kroków oraz podjęcia – jeśli to będzie konieczne – terapii mowy.
Żeby diagnoza przebiegła sprawnie i była jak najbardziej rzetelna, warto przygotować do wizyty.
Bardzo pomocne w rozmowie będzie przyniesienie na rozmowę:
Przygotowanie dziecka do diagnozy afazji wymaga od rodzica delikatnego podejścia - kontakt z obcą osobą dla dziecka, które doświadcza problemów z mówieniem, może być stresujący.
Warto przygotować dziecko na to, co może się wydarzyć podczas wizyty, w tym na rozmowy o języku i słuchu. Pomocne jest wyjaśnienie, że ta rozmowa ma pomóc dziecku lepiej się komunikować.
Dziecko przed wizytą powinno być wypoczęte, a jego potrzeby fizjologiczne zaspokojone.
Warto zabrać ulubioną zabawkę lub książkę, która pomoże dziecku zmniejszyć niepokój w trakcie oczekiwania na wizytę.
Dzięki takiemu podejściu, zmniejszy się towarzyszący sytuacji diagnozy stres, co ułatwi zaangażowanie się dziecka w proces wywiadu i obserwacji.
Zaangażowanie rodziców w proces diagnostyczny jest kluczowe, ponieważ są głównymi obserwatorami codziennej komunikacji i artykulacji, dzięki czemu mają kluczowe informacje, które są niezbędne do postawienia trafnej diagnozy.
Bardzo docenimy zgłaszanie obserwacji i wątpliwości – rodzice mają świetną intuicję i przekazywanie zespołowi diagnostycznemu swoich obaw, może prowadzić do poznania lepiej kontekstu i sytuacji dziecka.
Współpraca z zespołem czyli aktywne uczestnictwo – najlepiej obojga opiekunów – w spotkaniach ze specjalistą, pomaga przygotować jak najbardziej rzetelną diagnozę.
Rozmawiając z naszymi specjalistami, warto zadawać dużo pytań i upewniać się, że wszystko, co mówi specjalista, jest zrozumiałe.
Po przeprowadzonej diagnozie afazji specjalista przekazuje:
Spotkania i obserwacja dziecka odbywają się w Centrum Fiklon, na ulicy Wielickiej 20, Kraków.
W przypadku braku możliwości spotkania osobistego, możliwe jest przeprowadzenie wywiadu wstępnego oraz podsumowania z omówieniem wyników w postaci rozmowy zdalnej.
Ankieta wstępna rozwojowa
Badanie logopedyczne
Badanie poziomu inteligencji / funkcji poznawczych
Badanie przez neurologa dziecięcego
Konsultacje wielospecjalistyczne w zespole
Omówienie diagnozy z rodzicami
8.00 – 20.00
(od poniedziałku do piątku)
Procesy adaptacyjne małego dziecka są niedoskonałe, a jego układ nerwowy niedojrzały. Nawet mało znaczące z dorosłego punktu widzenia wydarzenia, przez dziecko mogą być odbierane bardzo intensywnie. Maluch nie zawsze jest w stanie poradzić sobie z przeżywanymi trudnościami. Komunikuje je jednak, jak potrafi: problemami ze snem, jedzeniem, zaburzeniami w zachowaniach społecznych, zmianami w nawykach lub trudnymi zachowaniami w przedszkolu.
Karty Oceny Zachowania i Emocji (KOZE) są narzędziem oceny i opisu ewentualnych nieprawidłowości w zachowaniu i reakcjach emocjonalnych dziecka od wieku niemowlęcego do końca okresu szkolnego – od 1. miesiąca do końca 15. roku życia.
Pozwalają na wykrycie niepokojących objawów w zachowaniu i reakcjach emocjonalnych dziecka oraz sklasyfikowanie ich w określonych obszarach.
Karty Oceny obejmują ocenę rozwoju dziecka w następujących sferach:
Diagnoza testem KOZE jest zatem wskazana, gdy:
oraz inne informacje praktyczne
Pierwsze z nich to konsultacja przeprowadzana przez terapeutę z rodzicami. W trakcie tej rozmowy zbierzemy informacje o przebiegu dotychczasowego rozwoju dziecka oraz o aktualnych zachowaniach. Pytania są zadawane według standaryzowanego kwestionariusza.
W drugiej części tego spotkania będziemy obserwować dziecko podczas zabawy swobodnej i kierowanej, prowadzonej rozmowy i wykonywania konkretnych poleceń.
Po kilku dniach spotkamy się z opiekunami ponownie (bez dziecka) i przedstawimy wyniki diagnozy i nasze obserwacje dotyczące rozwoju, zachowań i emocji dziecka oraz przedstawimy możliwe sposoby wsparcia. Taka rozmowa może odbywać się on-line.
Podsumowanie diagnozy rodzice mogą otrzymać w postaci opinii (do odebrania w przeciągu dwóch tygodni od drugiego spotkania)
Żeby diagnoza przebiegła sprawnie i była jak najbardziej rzetelna, warto się trochę przygotować.
Bardzo pomocne w rozmowie będzie przyniesienie na rozmowę:
Przygotowanie dziecka wymaga od rodzica delikatnego podejścia - rozmowa z obcą osobą może być stresująca, zwłaszcza kiedy dotyka trudnych sfer.
Warto przygotować dziecko na to, co może się wydarzyć podczas wizyty, w tym na rozmowy o zabawach i ulubionych zajęciach dziecka i tym, czego nie lubi. Pomocne jest wyjaśnienie, że ta rozmowa ma pomóc dziecku lepiej się rozwijać i zdobywać nowe sprawności.
Warto zachęcać do wyrażania uczuć i odpowiadać dziecku cierpliwie na jego pytania. To naturalne, że obawy i ciekawość się pojawiają.
Jeśli to możliwe, wspólnie z dzieckiem można przygotować nagrania w różnych sytuacjach - zabawy w domu, wykonywania prac plastycznych, malowania czy budowania. To dobra okazja do rozmowy o tym, co dziecko lubi i jak dobrze sobie radzi w różnych sytuacjach.
Dzięki takiemu podejściu, zmniejszy się towarzyszący sytuacji diagnozy stres, co ułatwi zaangażowanie się dziecka w proces wywiadu i obserwacji.
Badanie KOZE opiera się głównie na pogłębionym wywiadzie z rodzicem. Zachęcamy do jak największej otwartości w odpowiadaniu na pytania diagnostyczne – każda informacja dotycząca dziecka jest istotna.
Kolejny krok to spotkanie w diadzie terapeuta – dziecko, ale oczywiste jest, że młodsze lub bardziej nieśmiałe dzieci potrzebują obecności rodzica w gabinecie. Poczucie bezpieczeństwa malucha i swobodne zachowanie jest kluczowe dla wiarygodności badania. Obecność mamy czy taty jest zatem możliwa, trzeba jednak zwrócić uwagę, by nie zakłócało to przebiegu badania.
Rozmawiając z naszymi specjalistami, warto zadawać dużo pytań i upewniać się, że wszystko, co mówi specjalista, jest zrozumiałe.
Po zakończeniu i podsumowaniu diagnozy, specjalista przekazuje:
W zależności od wyników diagnozy, możemy zarekomendować przeprowadzenie terapii obejmującej spotkania ze specjalistą lub pogłębioną diagnozę w kierunku wyjaśnienia przyczyn trudności dziecka w danej sferze.
Spotkania i obserwacja dziecka odbywają się w Centrum Fiklon, na ulicy Wielickiej 20, Kraków.
Wywiad, obserwacja i omówienie
Opcjonalnie
8.00 – 20.00
(od poniedziałku do piątku)