Diagnoza neurologopedyczna miofunkcjonalna z oceną wędzidełka

Diagnoza miofunkcjonalna jest wstępem do podjęcia terapii neurologopedycznej. Polega na ocenie napięcia, budowy i funkcjonowania mięśni twarzoczaszki, w celu wykrycia ewentualnych zaburzeń. Celem diagnozy jest wykrycie nieprawidłowości w funkcjonowaniu mięśni twarzy, jamy ustnej i gardła, które mogą prowadzić do zaburzeń artykulacji, ale też oddychania, połykania i żucia, oraz wielu innych problemów np. ze stawami skroniowo-żuchwowymi.

Wskazania do diagnozy - kiedy ją wykonać?

Opanowanie mowy jest niezwykle trudnym procesem i wymaga nie tylko rozwiniętych funkcji intelektualnych, ale również sprawnego aparatu mowy.

 

Na różnych etapach rozwoju mogą pojawić się bardziej lub mniej uciążliwe przejściowe trudności w tym obszarze. W niektórych przypadkach, szczególnie, gdy problemy trwają przez co najmniej kilka tygodni, warto jednak skonsultować się z neurologopedą.

 

Diagnoza miofunkcjonalna, przeprowadzana przez neurologopedę dziecięcego, koncentruje się na badaniu mięśni twarzoczaszki, które są niezbędne do prawidłowego oddychania, połykania, żucia oraz mówienia. Doświadczony specjalista weźmie pod uwagę również nieprawidłowości z zakresu całego układu mięśniowego dziecka czy nieprawidłowej postawy. 

 

W szczególności, wskazaniem do przeprowadzenia takiej diagnozy są poniższe sytuacje:

  • Nieprawidłowości w funkcjach oralno-motorycznych – trudności z prawidłowym połykaniem, nadmierne ślinienie się, problemy z żuciem czy nieprawidłowe ustawienie języka w spoczynku;
  • Zaburzenia oddychania przez usta – jeśli dziecko, oddycha przez usta zamiast nosem, co może prowadzić do problemów zdrowotnych i rozwojowych, w tym do zaburzeń snu;
  • Nieprawidłowości zgryzu – otwarty zgryz, zgryz krzyżowy czy zgryz głęboki mogą być wynikiem nieprawidłowej funkcji mięśni twarzy i jamy ustnej;
  • Problemy ortodontyczne – diagnoza miofunkcjonalna jest często wykorzystywana przed rozpoczęciem leczenia ortodontycznego, aby zidentyfikować i skorygować funkcje mięśniowe, które mogą wpływać na skuteczność leczenia i stabilność wyników;
  • Zaburzenia mowy i artykulacji – problemy z artykulacją dźwięków, które mogą wynikać z nieprawidłowej pracy mięśni odpowiedzialnych za mówienie;
  • Problemy z wędzidełkiem języka – neurologopeda jest w stanie ocenić, czy konstrukcja wędzidełka nie ogranicza rozwoju mowy.

Diagnoza miofunkcjonalna jest szczególnie ważna, gdyż pozwala na wczesne wykrycie i leczenie funkcjonalnych zaburzeń, co może zapobiec dalszym komplikacjom i ułatwić skuteczne leczenie logopedyczne czy ortodontyczne.

 

Jak przebiega i ile trwa diagnoza neurologopedyczna miofunkcjonalna?

oraz inne informacje praktyczne

abtrakcyjna głową z wyraźnymi ustami

Diagnoza składa się z 2 spotkań.

1. 

Wywiad z rodzicami / opiekunami

Pierwsze z nich to konsultacja przeprowadzana przez neurologopedę z rodzicami. W trakcie tej rozmowy zbierzemy informacje o mowie dziecka i przebiegu dotychczasowego rozwoju

 

Uwaga! Jeśli konsultacja z naszym neurologopedą, odbyła się już wcześniej, nie później niż przed trzema miesiącami, spotkanie wstępne i powtórny wywiad nie będą potrzebne, bo mamy już wszystkie kluczowe informacje. 

 

2. 

Obserwacja i badanie dziecka

W trakcie tego spotkania będziemy obserwować dziecko w sytuacji związanej z jedzeniem, połykaniem mówieniem. Nasz specjalista będzie również – z poszanowaniem komfortu dziecka, badał funkcje i budowę obszaru ustno-twarzowego.

Specjalistka będzie oceniać między innymi:

  • napięcie i dystrybucję napięcia mieśniowego w obszarze orofacjalnym, np. poyzcję spoczynkową języka;
  • prawidłową pracę narządów uczestniczących w akcie gryzienia, żucia i połykania pokarmu;
  • sposób połykania, pozycję spoczynkową języka, zamknięcie ust, postawę i symetrię ciała, koordynację oko-ręka, kontakt wzrokowy; 
  • występowanie seplenienia i innych zaburzeń artykulacyjnych;
  • oddychanie, tor oddychania.

Przeprowadzimy również ocenę wędzidełka. Polega ona na zbadaniu jego długości, grubości, umiejscowienia przyczepu oraz ruchomości języka, ale przede wszystkim w jaki sposób ogranicza lub nie funkcje języka 

 

Kluczowe elementy tej  oceny to:

  • Długość wędzidełka – zbyt krótkie wędzidełko ogranicza ruchomość języka i może powodować problemy z karmieniem, wymową czy higieną jamy ustnej;
  • Grubość wędzidełka – zbyt grube lub zgrubiałe wędzidełko również ogranicza ruchomość języka;
  • Umiejscowienie przyczepu wędzidełka; 
  • Ruchomość języka – ocenia się zdolność do maksymalnego uniesienia języka do podniebienia, wycofania go do tyłu jamy ustnej oraz ruchy boczne. Ograniczona ruchomość sygnalizuje problem z wędzidełkiem.

Na koniec przedstawimy wyniki diagnozy i nasze obserwacje dotyczące rozwoju i stanu aparatu artykulacyjnego, prezentując rodzicom zaobserwowane trudności. 

 

Wyjaśnimy dlaczego i co może dziać się w obszarze rozwoju mowy oraz przedstawimy nasze rekomendacje dotyczące kolejnych kroków oraz podjęcia – jeśli to będzie konieczne – terapii mowy.

 

Jak się przygotować i co zabrać?

Żeby diagnoza przebiegła sprawnie i była jak najbardziej rzetelna, warto się trochę przygotować. 

 

Bardzo pomocne w rozmowie będzie przyniesienie na rozmowę:

  • krótkiego filmiku nagranego w trakcie zachowania, które niepokoi,
  • nagranych próbek mowy dziecka,
  • książeczki zdrowia i wyników na siatkach centylowych,
  • wyników badań i diagnoz, jeśli były realizowane,
  • opinii z placówki, do której chodzi dziecko,
  • spisanych pytań i wątpliwości.

Jak przygotować dziecko?

Przygotowanie dziecka do diagnozy miofunkcjonalnej wymaga od rodzica delikatnego podejścia - rozmowa, a przede wszystkim badanie twarzy i ust przez obcą osobę, może być stresująca. 

 

Warto przygotować dziecko na to, co może się wydarzyć podczas wizyty, w tym na rozmowy o twarzy i ustach. Pomocne jest wyjaśnienie, że ta rozmowa ma pomóc dziecku lepiej mówić.

 

Warto zachęcać do wyrażania uczuć i odpowiadać dziecku cierpliwie na jego pytania. To naturalne, że obawy i ciekawość się pojawiają. 

 

Jeśli to możliwe, wspólnie z dzieckiem można przygotować nagrania w różnych sytuacjach - jedzenia, picia, opowiadania. To dobra okazja do rozmowy o tym, jak ważne dla mówienia są usta i język.

 

Dzięki takiemu podejściu, zmniejszy się towarzyszący sytuacji diagnozy stres, co ułatwi zaangażowanie się dziecka w proces wywiadu i obserwacji.

 

Udział i rola rodzica

Zaangażowanie rodziców w proces diagnostyczny jest kluczowe, ponieważ są głównymi obserwatorami codziennej komunikacji i artykulacji, dzięki czemu mają kluczowe informacje, które są niezbędne do postawienia trafnej diagnozy. 

 

Idealnie, jeśli na pierwszą konsultację dziecko może przyjść z dwójką opiekunów, bo część wywiadu najlepiej przeprowadzić tylko z osobą dorosłą, aby nie omawiać problemów dziecka, przy dziecku, które słucha.

 

W przypadku dzieci bardzo małych z kolei chodzi o komfort rozmowy i spokój rodzica. Wiemy, że niektóre maluchy dość szybko się irytują i wymagają pełnej uwagi opiekuna, co jest w pełni zrozumiałe i przystosowawcze, ale może utrudniać swobodną rozmowę. 

 

Jeśli z różnych powodów nie jest to możliwe, znajdziemy optymalne rozwiązanie i dostosujemy przebieg rozmowy do obecności dziecka. 

 

Bardzo docenimy zgłaszanie obaw i wątpliwości – rodzice mają świetną intuicję i przekazywanie zespołowi diagnostycznemu swoich obaw, może prowadzić do poznania lepiej kontekstu i sytuacji dziecka. 

 

Współpraca z zespołem czyli aktywne uczestnictwo – najlepiej obojga opiekunów – w spotkaniach ze specjalistą, pomaga przygotować jak najbardziej rzetelną diagnozę. 

 

Rozmawiając z naszymi specjalistami, warto zadawać dużo pytań i upewniać się, że wszystko, co mówi specjalista, jest zrozumiałe.

 

Co otrzymamy po zakończeniu diagnozy miofunkcjonalnej?

Po diagnozie specjalista przekazuje:

  • podsumowanie wywiadu
  • rekomendacje dotyczące dalszych kroków, zalecenia do konsultacji z innymi specjalistami oraz rekomendacje przeprowadzenia badań
  • rekomendacje do podjęcia terapii

Dalsze kroki po diagnozie?

W zależności od wyników diagnozy, możemy zarekomendować podjęcie i ćwiczeń w domu, zaproponować przeprowadzenie terapii neurologopedycznej, obejmującej spotkania ze specjalistą. 

 

Może pojawić się również wskazanie do zabiegu podcięcia wędzidełka wraz z przygotowaniem do niego przez neurologopedę.


 

Gdzie odbywa się diagnoza?

 

Spotkania i obserwacja dziecka odbywają się w Centrum Fiklon, na ulicy Wielickiej 20, Kraków. 

 

W przypadku braku możliwości spotkania osobistego, możliwe jest przeprowadzenie wywiadu wstępnego w postaci rozmowy zdalnej. 

Ile kosztuje diagnoza miofunkcjonalna?

Pełny proces diagnozy (2 spotkania)

Wywiad, obserwacja i omówienie

 

430 PLN

Pisemna opinia

Opcjonalnie

 

170 PLN

Umów się na konsultację

kontakt@fiklon.pl

 

Odpowiadamy szybko

 

 

Zadzwoń:

 

+48 502 201 208

 

8.00 – 20.00

 

(od poniedziałku do piątku)

 

Wielicka 20, Kraków

 

 

chłopiec wyciagający dłoń