Celem terapii  zaburzeń opozycyjno-buntowniczych jest zmniejszenie objawów oraz ryzyka późniejszych powikłań, ale także edukacja rodziny. Terapii podlega nie tylko dziecko, ale także jego środowisko, które powinno zostać odpowiednio dostosowane do potrzeb dziecka.

Edukacja rodziców czy nauczycieli ma na celu zmianę niewłaściwych postaw oraz wzmocnienie strategii radzenia sobie z problemem dziecka. Według niektórych kluczem do leczenia ODD jest wczesna prewencja w postaci programów dla dzieci agresywnych lub sprawiających trudności wychowawcze wprowadzanych do przedszkoli i szkół. Dzięki szeroko zakrojonym działaniom profilaktycznym możliwe jest wycofanie się objawów zaburzenia oraz zapobieganie wystąpieniu jego następstw.

Brak odpowiedniej terapii może spowodować nawarstwianie się problemów dziecka i ich utrwalenie, a nawet dalsze występowanie w wieku dorosłym. Niekiedy w konsekwencji może dochodzić do rozwoju innych zaburzeń, np. zaburzeń nastroju, lękowych, problemów adaptacyjnych, nadużywania substancji psychoaktywnych, niskiego poziomu rozwoju umiejętności społecznych, obniżenia samooceny i motywacji, a także nawarstwiających się trudności z nauką.

Konsekwencje te są skutkiem nie tylko samego zaburzenia, ale także doświadczeń życiowych dziecka. Jego etykietowanie i odrzucenie społeczne często jest kluczowym czynnikiem w rozwoju wtórnych konsekwencji zaburzeń opozycyjno-buntowniczych.

Gdy zachowania te są nasilone i mają charakter naruszenia prawa, sąd rodzinny może przydzielić rodzinie kuratora, który pomoże rodzinie podjąć odpowiednie działania naprawcze, a jeśli będzie to konieczne skieruje wniosek do sądu o umieszczenie dziecka w placówce socjoterapeutycznej lub resocjalizacyjnej.

Jak pomóc dziecku z zaburzeniem opozycyjno-buntowniczym? W terapii stosowane są różne elementy:

• psychoedukacja opiekunów – jest to kluczowy element terapii, w którym edukuje się rodziców i nauczycieli pod kątem radzenia sobie w trudnych sytuacjach związanych z zaburzeniem dziecka oraz dostosowaniem środowiska i własnych reakcji do zachowań pacjenta;
• psychoterapia indywidualna (terapia poznawczo-behawioralna, trening umiejętności społecznych TUS, Trening kontroli złości i agresji) – dziecko uczy się kontrolować swoje emocje, rozwija umiejętności społeczne w celu nawiązywania zdrowych relacji, trenuje radzenie sobie z agresją, a także pracuje nad poprawą swojej samooceny;
• trening dla rodziców i oddziaływania środowiskowe – oddziaływania te mają na celu poprawę komunikacji między dzieckiem i rodzicami, nawiązywanie zdrowej więzi, naukę wyrażania swoich emocji przez dziecko, a także poprawę strategii wychowawczych stosowanych przez rodziców. ( Trening kompetencji rodzicielskich, PCIT- terapia interakcji rodzic-dziecko)
• farmakoterapia – stosowana jest głównie wtedy, gdy ODD współistnieje z innymi zaburzeniami (ADHD, zaburzeniami lękowymi czy zaburzeniami nastroju). Ma małą skuteczność, jeśli jest stosowana jako jedyna terapia, lecz może uzupełniać inne metody leczenia. Stosuje się  leki  przeciwpsychotyczne, uspokajające i stabilizatory nastroju.

Powyższe terapie powinny być stosowane w ścisłej współpracy między rodzicami, szkołą i specjalistami rozwojowymi. Ważne jest, by każdy z opiekunów dziecka odnosił się do niego ze zrozumieniem i empatią, ale także z konsekwencją i zastosowaniem jasnej komunikacji.

Istotne jest również stosowanie pozytywnych wzmocnień w celu nagradzania pożądanych zachowań oraz wspieranie dziecka w nauce zarządzania emocjami i jego rozwoju, np. poprzez angażowanie go w aktywności, w których jego impulsywność i aktywność będą mogły przekształcić się w coś pozytywnego, jak sztuka czy sport. W efekcie terapia skutkuje zwiększeniem posłuszeństwa dziecka, zmniejszeniem częstotliwości i nasilenia zachowań niepożądanych, a także zmianami we wzajemnych relacjach rodziców i dzieci.